Hebberigheid versus Loslaten

Het goede nieuws is dat het huis van mijn moeder is verkocht. Ook goed is dat ze er een mooi appartement voor terug heeft kunnen kopen. Het slechte nieuws: lang niet al haar spullen kunnen mee naar haar nieuwe stek. En zo liep ik afgelopen weekend met wat familieleden door het oude huis om te kijken of wíj nog iets mee konden nemen.

Pffff, dat was lastig. Ik werd een beetje hebberig van al die schattige achterblijfsels. Al snel eigende ik me zinken potten, een tuinbankje en een oude dekenkist toe. Genoeg nostalgie, zou je zeggen. Maar het huis van mijn ouders kent ook nog een speciale categorie spullen. Een verzameling die zó hoort bij mijn (overleden) vader: zijn opgeknapte dingetjes van oud ijzer. Mijn vader zag, creatief als hij was, in elk oud en lelijk ding de potentie om iets moois te worden. Zo ook in oud ijzer dat hij verroest ergens langs de weg vond. Op de foto zie je bijvoorbeeld twee ijzeren haken (gok ik), die verbogen opeens twee dieren zijn…

Voor mij nu de uitdaging: hoeveel van dat oude, dierbare spul ga ik in huis halen? Rationeel weet ik het wel. Mijn mantra is constant: loslaten, laat het gaan! Het wordt een staaltje kiezen voor me. En me realiseren dat mijn vader natuurlijk niet in dat oude ijzer zit. Mijn vader zit in mijn hoofd.

Deze persoonlijke ervaring is een mooi bruggetje naar de vierde Landelijke Loslaatdag. Een van de quotes op Twitter hierover is: ‘Loslaten betekent afscheid nemen van spullen, ideeën en activiteiten die je altijd vasthield. Maar het levert ook veel ruimte op voor nieuwe dingen.’ Ik geloof daarin.

De Loslaatdag is dit jaar op zaterdag 19 maart. Samen met collega-organizer Monique Lutz en haptonomisch begeleider Ceciel van de Wolfshaar verzorg ik een Loslaatdag in Bilthoven. Wil je eens wat langer stilstaan bij jouw belemmerende overtuigingen rondom spullen en ervaren wat dat met je doet? Kom ook!