Ik smul van dozen vol foto’s om te ordenen

Vorige week sprak ik een aantal keer over foto-organizing. Met wat klanten, met een vriendin, en voor wat collega’s gaf ik zelfs een lezing over het onderwerp. Ook hoorde ik op de radio over het net verschenen boek Verborgen Verleden met bijzondere verhalen uit het gelijknamige populaire tv-programma rond de zoektocht naar je eigen familiegeschiedenis. En zo friste ik mijn eigen dieper liggende motivatie voor foto-organizing ook weer op.

Foto’s orden je niet om het ordenen alleen

Want als foto-organizer orden ik foto’s niet om het ordenen alleen. Het allermooist is het als die foto’s helpen om een levensverhaal helder(der) te krijgen. Misschien niet zo diepgravend als in het tv-programma, maar ook het recentere verleden is heel goed om te kennen.

Daarom herhaal ik nog een keer een eerder verschenen blog van mij, waarin ik schrijf over mijn eerste foto-organizing-klant, een mevrouw die mij benaderde met de vraag: ‘Wil je me helpen met het ordenen van foto’s?’

——————–

De aanleiding voor deze hulpvraag vond ik ontroerend. Haar jong volwassen dochter was niet happy en had gesprekken met een psycholoog. Ze sprak met die psycholoog onder meer over de scheiding van haar vader en moeder en haar herinneringen aan die tijd ervoor én erna.

Dochter herinnerde zich vooral hoe vervelend de tijd rond de scheiding was en de wat ingewikkelde verhouding met haar vader daarna. In de gesprekken die moeder en dochter daarover hadden, sprak moeder over de toch ook hele leuk tijden mét vader. Zoals de vakanties in Frankrijk, het kamperen en de spelletjes die ze samen deden. Omdat dochter die zich amper kon herinneren, wilde moeder de foto’s van destijds aan haar dochter laten zien…

Die foto’s zaten kriskras door elkaar in een grote verhuisdoos. Sommige in mapjes, sommige ingeplakt (en soms weer losgelaten), veel in de hoesjes van de afdrukcentrale, andere in enveloppen, al dan niet samen met een persoonlijke brief. Het was niet eens per se veel. Maar voor de moeder was het vooral té confronterend om door die goede én slechte tijden te bladeren.

Samen hebben we de foto’s in chronologische volgorde gezet. Omdat ik ‘slechts’ buitenstaander was, ging dat heel snel. Want: ik ken al die mensen niet, ik heb er geen herinneringen aan en ken er geen anekdotes bij. En dat wilde ik vooral zo houden. Dus er werden geen verhalen verteld; er werd sec geordend.

Foto’s die te nietszeggend waren (niet scherp, onbekenden erop, de zoveelste wolkenpartij) gooiden we gelijk weg. Net als de negatieven, hoesjes en enveloppen. Met twee opgeschoonde schoenendozen vol met terugvindbare en dierbare foto’s had de mevrouw de juiste ‘bagage’ voor een moment van quality time met haar dochter.

————–

Sinds een paar jaar doe ik dat ordenen ook vóór de klant, dan neem ik de foto’s mee naar mijn huis. Tegen mijn vriendin hoorde ik mezelf kort geleden zeggen: ‘Ik smul van foto’s in dozen om te ordenen.’ Dus: heb jij zulke dozen én wil je je verhaal of geschiedenis helder krijgen? Bel of mail me gerust om te bespreken wat ik voor je kan doen.