IKo’tje; opeens zat er een verhaal in
Lezers van het NRC kunnen een IKje schrijven: een persoonlijke ervaring of anekdote.
Journalist en tekstschrijver Francine Postma verzon een IKo’tje: zij interviewt IKorganiseer cliënten en schrijft – anoniem – hun ervaringen op. Ben je cliënt (geweest) en wil je ook meewerken aan een IKo’tje – wat ik natuurlijk heel tof zou vinden: mail je me dan?
Opeens zat er een verhaal in
‘Orde aanbrengen is, zacht uitgedrukt, niet mijn sterkste kant. Dat zie je in mijn huis en dat zag je dus ook aan hoe ik met foto’s omging. Stapels en stapels had ik er, op allerlei verschillende plaatsen. Tussen de boeken in de boekenkast, in lades en in dozen op zolder. Met pijn en moeite heb ik de afgelopen jaren voor mijn beide zoons een babyboek gemaakt. Bij die twee plakboeken bleef het. Door het drukke gezinsleven kwam ik er niet aan toe meer in te plakken.
Bij het zoeken naar spullen die ik kwijt was, stuitte ik af en toe op die foto’s. ‘O ja’ , dacht ik dan, ‘daar moet ik ook nog wat mee.’ En dan vergat ik ze weer. Maar ergens knaagde het. Foto’s zijn mooie herinneringen. Die moet je koesteren, niet laten verstoffen in een doos of onderin een la.
Toen Ingeborg opperde om eens met mijn foto’s aan de slag te gaan, was ik wel blij. Ik dacht: we gaan er samen voor zitten, maar omdat we steeds zoveel andere dingen te doen hadden, stelde Ingeborg voor dat ik een flink deel van mijn losse foto’s ook aan haar mee mocht geven, in een boodschappentas. Dat voelde eerst wel gek – een beetje alsof ik mijn leven aan haar meegaf. Maar toen dacht ik: of ze nou hier in een doos liggen of bij Ingeborg thuis zijn, maakt eigenlijk niets uit. Bovendien heb ik Ingeborg leren kennen als een zorgvuldig en betrouwbaar persoon. Ik besloot ze haar toe te vertrouwen. Ze vroeg me hoe ze de ordening aan moest brengen – chronologisch of op thema. Ik koos voor chronologisch.
Bij de volgende afspraak kwam Ingeborg stralend met een mooie doos aanzetten. Ze maakte hem open en erin zat een groot deel van mijn foto’s, rechtop, keurig geordend met tabbladen ertussen met jaartallen erop. Die had ze zelf uitgevogeld, knap vond ik dat. Het was een cadeautje. Geen slordige stapels meer, met van alles kriskras door elkaar, maar mijn leven in een chronologisch volgorde. Opeens zat er een verhaal in, dat ik al bladerend kon herbeleven.
Ik gun het iedereen om z’n foto’s te laten ordenen. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je kinderen en kleinkinderen. Die hebben niks aan los rondslingerende foto’s. Zo’n overzichtelijke doos nodigt uit tot samen kijken en verhalen vertellen. Wie weet, maak ik zelfs nog weleens plakboeken. Ik weet nu in elk geval waar ik dan moet beginnen’