Niet kiezen is stilstaan
Vorig weekend ging ik schaatsten op natuurijs. Op de relatief ondiepe trekgaten in de buurt, kan dat bij ons al vrij snel. Wel slaakte ik zo nu en dan een kreetje, want het ijs kraakte behoorlijk en op sommige plekken golfde het wat…
Bij een smal doorgangetje konden we niet verder. ,,Daar is net iemand doorheen gezakt,’’ riep iemand ons toe. Tsja, toen moesten we iets verzinnen, want aan de andere kant van dat doorgangetje stonden onze schoenen. Staand op het ijs namen wij rustig de tijd om te overleggen. Waarop we opnieuw werden toegeroepen: ,,Je moet daar dus ook niet stilstaan, hè!’’
Dat zinnetje ‘je moet niet stilstaan’ is in mijn hoofd blijven zitten. Want stilstaan is volgens mij wel vaker ‘niet goed’. Omdat je ook te lang kan blijven dralen. Zoekend naar de perfécte manier om iets aan te pakken. Dubbend over wánneer je wát gaat doen. Dromend over hoe ‘het’ zou zijn als ‘het’ is afgerond.
In mijn begeleiding zie ik het geregeld: mensen die niet in actie weten te komen. Vaak weten ze rationeel dat ze een stap moeten zetten. En daarna weer een stap. En dat je er met veel kleine stapjes ook zal komen. Maar ze doen het niet. Wat de perfecte eerste stap is, weet ik ook vaak niet. Maar soms moet je gewoon beslissen: we gaan nu deze stap zetten. En morgen de tweede. En dan zit er weer beweging in…
De dreiging van een nat pak (door het ijs zakken) maakte dat wij héél snel in beweging kwamen. Met een stukje klunen kwamen we bij onze schoenen uit. In ons geval: eind goed, al goed. Met als persoonlijk leermomentje: toch maar eens ijspriemen aanschaffen.
Als het gaat om rommel of te veel things-to-do in je hoofd, is er vaak geen acute of concrete dreiging. Wel kunnen te veel spullen en gedachtes belastend of onrustig voelen. Is je huis en/of hoofd te onrustig en weet je niet welke stap je moet zetten? Bel of mail me. Ik denk graag met je mee.
Als het gaat om ‘loslaten’ dan kan ik je ook nog de Loslaatdag adviseren. Zelf verzorg ik op woensdagavond 15 maart een workshop over dit onderwerp.