Organizen na het overlijden van mijn vader
Organize(overpeinzingen) na het overlijden van mijn vader
Kortgeleden overleed mijn vader. Hij werd 76 jaar. Op een paar maanden ziekte na was mijn vader een actieve vent: voetballen, werken in de tuin, dingen verzamelen én opknappen. Tijdens wandel- en fietstochten zag hij vaak iets moois. Moois, in zíjn ogen. In een verweerd stuk hout zag hij een tafelblad, een stuk boomschors hing hij op als schilderij, een kapotte emmer werd de basis voor een nieuwe plantenbak.
Bij ons thuis moest iets dat stuk was als het éven kon gerepareerd worden. Mijn vader had daar vaak de juiste onderdelen voor. Wat had ik er een hekel aan zeg! Ik weet nog dat ik dacht: wat een krenterigheid, koop toch gewoon nieuw. Maar ja, hoe gaan die dingen… inmiddels ben ik actief voor het Repaircafe. Hier promoten we hoe mooi het is om iets te repareren, want… weggooien is zonde.
Uren, dagen, weken kon pa bezig zijn met zijn projecten. Tussendoor nam hij zijn pauzes, maar die duurden nooit lang. Als de laatste slok koffie naar binnen was stond hij gelijk weer op. Ook na de laatste hap eten: snel weer aan de gang. Kortgeleden gaf iemand mij feedback op mijn taalgebruik. Ik zou vaak de woorden direct, snel en gelijk gebruiken…
Jarenlang zat deze uitgeknipte tekst in m’n vaders portefeuille: ‘O Heer, een man meer of minder, U ondervindt van mij toch niet zoveel hinder. Geef mij daarom nog minstens honderd jaar. Misschien ben ik dan met al mijn klusjes klaar’. Zoals we al verwachtten, heeft mijn vader zijn opknapklussen niet af gekregen. Ons rest de enorme uitdaging om zijn spullen op te ruimen. Toch gek om als dochter én organizer nu die spullen door mijn handen te laten gaan.
Hoeveel projecten heeft ú nog liggen? Heeft u nog honderd jaar? Wilt u de komende jaren tegen die spullen blijven aankijken en laat u ze (kostbare) ruimte innemen? Weten familieleden wat u met uw spullen wilt? En nog praktischer gesteld: weten nabestaanden eigenlijk waar echt waardevolle én belangrijke zaken liggen? Nee, leuk is het niet om daarover na te denken. Maar leuk is het ook niet om nabestaanden het werk te laten doen…
Kunt u een steuntje in de rug gebruiken bij het nemen van beslissingen over uw spullen?
Bel of mail me gerust.