Verlangen naar een nieuwe hardloopbroek

In mijn kledingkast heb ik een plank voor sportkleren. Als hardloper en (beetje) wielrenner verzamel je al gauw een hele collectie shirts en broeken. In winteruitvoering (lange versie) en in zomeruitvoering (korte versie). Voor heel winters (thermo) en voor heel zomers (topje). Daarnaast heb ik in de trapkast een mand met sport‘dingen’. Denk aan bidons, helm, handschoentjes, armbandje met NAW-gegevens… én een belt waarin mijn telefoon past.

Sinds vorige week betrap ik mezelf op een verlangen naar een nieuwe hardloopbroek. Niet omdat ik er een nodig heb – ik heb genoeg, zowel lang als kort, en ze zijn allemaal nog prima. Maar er is iets nieuws op de markt. Nou ja, nieuw. Hij bestaat al even, maar sinds onze zoon er een heeft, wil ik ‘m ook: een hardloopbroek met een elastisch zakje op de pijp, precies groot genoeg voor je telefoon. Vast niet toevallig zie ik ineens dat steeds meer mensen in mijn loopgroep ook zo’n broek dragen’.

En toen viel het kwartje. In het boek Gevangen in nooit genoeg van Arjan van Dam las ik over mimetisch verlangen, een nagebootst verlangen. Niet omdat je iets echt nodig heb, maar omdat iemand anders het heeft – en dat maakt het waardevol voor jou.

Van Dam noemt leuke voorbeelden. Zoals de trend jaren geleden van naveltruitjes. Niemand wilde die omdat het ‘zo warm was bij de navel’. 😊 Of de rage van dierenplaatjes verzamelen bij de supermarkt. Als klasgenoten ze sparen, wil jij ze óók.

Boeiend he? De uitdaging is om sterk te zijn en niet mee te gaan in het verlangen. Want nee, ik word natuurlijk niets gelukkiger van zo’n hardloopbroek. Zolang mijn broekies nog prima zitten, blijf je mij dus met mijn belt zien rennen.

En jij? Herken je dat: dat je ineens iets wil, vooral omdat anderen het hebben? Of wil je gewoon eens opruimen en verbaasd zijn over wat je allemaal al hebt? Bel of mail me gerust.